Z punktu widzenia stosunków własnościowych wyróżnić można dwa rodzaje koncernów: pierwsze, w których kapitał zgrupowanych przedsiębiorstw należy w całości do koncernu; drugie – oparte na systemie udziałów, składających się z formalnie samodzielnych przedsiębiorstw, których kapitał podporządkowany jest jednak największemu towarzystwu. Skupienie w koncernie wielu dziedzin wytwórczości oraz wielkie rozmiary tych zjednoczeń uniemożliwiają scentralizowane kierowanie wszystkimi ogniwami koncernu. Dlatego przedsiębiorstwa wchodzące w skład koncernu mają też określone ramy samodzielności, konieczne do operatywnej działalności produkcyjno-handlowej. Charakterystyczną cechą współczesnych monopoli jest wieloprofilowość działalności. Tego typu monopole określane są mianem konglomeratów. W konglomeracie, stanowiącym pod względem kontroli finansowej jedną całość, mamy do czynienia zarówno z rozwijaniem różnoprofilowej produkcji, jak i istnieniem przedsiębiorstw handlowych, instytucji finansowych, kredytowych, usługowych itp. Zjawisko podejmowania przez monopole działalności odbiegającej od głównego kierunku zaangażowania jest obecnie znacznie rozpowszechnione. Jest to jedna z metod przezwyciężania przez monopole ograniczoności rynku wąsko branżowego.