Witam, może się wam wydać śmiesznym fakt, że już po opisaniu trzeciej części pojawia się druga, ale czemu nie, w końcu to tak kultowy projekt, iż warto o nim wspomnieć. Niewielu zapewne z was pamięta pierwszą część tej wspaniałej gry, ale nie będę teraz się rozpisywał. Powiem krótko, postacie wyglądały jak kolosy, ale miodność lała się z gry litrami, dlatego postanowiono wydać część 2, jak już wiecie i trzecią, a nad czwórką trwają prace. Wrażenia w dwójce są znakomite, można było by powiedzieć jest to samo co w jedynce, tylko więcej i o wiele lepiej. Sześciu nowych wodzów i sześć typów miast, nowe umiejętności, nowe budowle w miastach, nowe czary, możliwość rozbudowywania już wzniesionych budynków, w których możecie kupić jeszcze mocniejszych wojowników. Po prostu zmiany, zmiany i jeszcze raz zmiany. Rozwinięto rozgrywkę i poprawiono grafikę. Sama mapa może nie różni się zbytnio od pierwowzoru, ale postacie wojowników i potworów oraz widoki samych miast są teraz ładne i bardzo dopracowane. Widać, że producenci uwzględnili narzekania tysięcy graczy na kilka niedopracowanych elementów. Nie macie już możliwości narzekać, że po zwerbowaniu nowych jednostek zlewają się one w kupę z innymi tego samego rodzaju. W pierwszej części jeden oddział nie był w stanie obstawić wszystkich pól, co uniemożliwiało jakąkolwiek taktykę. Teraz macie pełny wybór – kupując na przykład kilka gryfów możecie je dołączyć do posiadanych i wzmocnić oddział lub też utworzyć nową oddzielną jednostkę. Wodzowie podczas wędrówek po planszy zdobywają nowe, przydatne nie tylko w walce zdolności, takie jak dyplomacja, balistyka, nekromancja itp. Poza tym podczas bitew nareszcie możecie ich widzieć. Zamiast płóciennego posępnego namiotu widzicie dumnie rozpartego na koniu rycerza, czarodziejkę czy wróżkę. Odrębny rozdział w „Heroes of Might&Magic; 2” stanowią miasta. Poprzednio były to tylko jedne wielkie koszary. Teraz oprócz znanych wam już budowli pojawiły się nowe, np. targ umożliwiający wymianę towarów, statua zwiększająca dochód czy też wiele innych. Poza tym wszystkie budowle umożliwiają zakup najemników różnej maści, a po ulepszeniu budowli oczywiście możecie kupić lepszych wojowników. Starych ni nowych nie można mieszać i łączyć w jeden oddział, mimo iż należą do tego samego gatunku.. Jednak jest na to rada – stare jednostki ( te słabsze ) można modernizować, klikając na nich i wybierając komendę unowocześnienia, choć to kosztuje, ale warto. Ważna wydaje się być możliwość rozbudowy potencjału obronnego miasta. Możecie postawić jedną lub dwie wieże strzelnicze, zamek otoczyć fosą opóźniającą ruchy przeciwnika, a niekiedy wzmocnić mur. Tak rozbudowane miasto może zdobyć jedynie silna i złożona armia, albo wódz posiadający liczne zdolności, w tym szczególnie znajomość machin oblężniczych. Nie mniej ważną innowacją ułatwiającą obronę jest możliwość otwarcia bramy i kontratakowania wrogich jednostek. Akcja gry w zasadzie się nie zmieniła. Macie do wyboru pojedyncze scenariusze lub całe kampanie. Tu macie możliwość wybrać jasną lub ciemną stronę. Scenariusze różnią się od siebie wielkością plansz oraz celem warunkującym zwycięstwo. Cele są różne : kogoś pokonać, co odnaleźć, zdobyć wybrane miasta, przetrwać trzy miesiące itp. Grę zaczynacie posiadając jedno miasto, które stopniowo rozwiniecie, zyskując przez to nowe siły do podbijania innych. Wodzowie krążąc po mapie, snując się i pływając ( sprawdzajcie śmiecie i skrzynie na wodzie ), gromadzą zapasy złota, drewna, kamieni, kryształów , diamentów i siarki. Ale przede wszystkim nabywają liczne umiejętności, czary i magiczne przedmioty. Gdy napotkają przeszkodę w postaci armii zombie czy innego ścierwa, nie zawsze musi dojść do walki. Jeśli wasz wódz ma spore umiejętności lub potężną armię, na jego widok przeciwnik ucieka w popłochu i od was zależy czy podejmiecie pościg, czy go zignorujecie. Gra tak piękna i prosta, jeżeli chodzi o mechanizm rozgrywania, musiała doczekać się jeszcze jednego uzupełnienia. Pod koniec 96 roku niezbędnym standardem gir strategicznych stała się możliwość tworzenia scenariuszy. Dlatego w „HOM&M2;” znalazł się doskonały edytor umożliwiający stworzenie własnego niebanalnego świata. I to wszystko przy pomocy prostego w obsłudze i nie wymagającego ekwilibrystycznych zdolności narzędzia. Jeżeli więc znudzi was kompletowanie drużyny w RPG, a palce opuchną od tasowania kart – włączcie swoją maszynę i wkroczcie do bajecznie kolorowej okraszonej spokojną i klimatyczną muzyką krainy potęgi miecza i magii. Każdy znajdzie w tej grze coś dla siebie, to jest gra która zaspokoi nie tylko wielbicieli fantasy, ale przyciągnie wszystkich swoją prostotą obsługi, niebanalnymi rozwiązaniami w planowaniu rozwoju miast czy emocjami w czasie walk. Ja pomimo iż już jestem po części trzeciej nadal z wielkim sentymentem sięgam po dwójkę, po czym gram i gram, i gram………..