Punktem wyjścia w ocenie roli środków masowego przekazu w stosunkach międzynarodowych jest dla badaczy marksistowskich stwierdzenie, że nie są one czynnikiem samoistnym, lecz wtórnym, i nie one przede wszystkim decydują o tym, czy stosunki międzynarodowe są poprawne czy też napięte. Wychodząc z głównego twierdzenia teorii marksistowskiej o jedności ideologii i polityki, zakładającej ideologiczny charakter funkcji zewnętrznej współczesnego państwa, musi to jednocześnie oznaczać, że środki masowego przekazu są wsparciem dla jego polityki zagranicznej. Obecność czynnika ideologicznego w przekazywanych za granicę treściach jest zatem nieunikniona, Jest on bowiem integralnym składnikiem działalności informacyjnej. Słuszność tej tezy potwierdza zresztą sama rzeczywistość: nie znajdziemy dziś państwa, które by rezygnowało z przesycenia swymi wartościami ideowo-politycznymi i moralnymi wytworów informacyjnych oferowanych innym narodom. Pierwszy zatem wniosek, jaki z tego wywodu wynika to ten, że środki masowego przekazu są źródłem zakłóceń we współżyciu międzynarodowym, jeśli pozostają w służbie polityki, która takimi celami jest motywowana. Oczywiście mogą tę służbę pełnić mniej lub bardziej gorliwie, ale są zawsze elementem wtórnym ? raczej skutkiem niż motorem takiej działalności.