Stosownie do ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym strony mogą poddać stosunek pracy wybranemu przez siebie prawu (wykluczenie norm kolizyjnych), jeżeli pozostaje ono w związku z tym stosunkiem (art. 32). Jeżeli jednak strony nie dokonały wyboru prawa, stosunek pracy podlega prawu państwa, w którym strony w chwili powstania tego stosunku mają miejsce zamieszkania albo siedzibę. Jeżeli praca jest, była lub miała być wykonywana w przedsiębiorstwie pracodawcy, rozstrzyga ? zamiast jego miejsca zamieszkania albo siedziby ? siedziba przedsiębiorstwa. Natomiast jeżeli strony nie mają miejsca zamieszkania albo siedziby w tym państwie i nie dokonały wyboru prawa, stosuje się prawo państwa, w którym praca jest, była lub miała być wykonywana (art. 33). Możność wyboru prawa dotyczy tylko zakresu zobowiązaniowego stosunku pracy, a więc praktycznie w bardzo ograniczonym stopniu, ponieważ przepisy ochronne prawa pracy mają charakter bezwzględnie obowiązujący w Polsce i nie mogą podlegać zmianie w drodze umowy (np. dotyczące czasu pracy, urlopów, ochrony pracy kobiet i młodocianych, bezpieczeństwa i higieny pracy). W całej rozciągłości obowiązują w stosunku do cudzoziemców przepisy ubezpieczenia społecznego. Spory wynikłe na tle stosunku pracy z cudzoziemcem podlegają sądom polskim (jurysdykcja krajowa w postępowaniu procesowym i nieprocesowym ? art. 1096-1116 k.p.c.). Umowy międzynarodowe, zwłaszcza konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy, wymagają traktowania pracowników cudzoziemskich na równi z pracownikami krajowymi. Uprawnienia pracowników migrujących w zakresie ubezpieczenia społecznego regulują odpowiednie umowy międzynarodowe o charakterze dwustronnym, a także umowy wielostronne.