Tak jak każdego dnia, również owego 10 marca 1906 roku górnicy mieszkający w wiejskiej gminie Courrieres w północno-francuskim departamencie Pas de Calais wyszli o świcie na pierwszą zmianę. Przybyli także ich koledzy z sąsiednich miejscowości. Na dół zjechało około 2000 kamratów. W milczeniu, zamknięci w sobie. Tak jak każdego dnia. Minęło półtorej godziny, gdy Courrieres wstrząsnęła eksplozja, Ziemia zdała się drżeć w swych posadach. Złe przeczucia ściągnęły żony i matki z dziećmi na ręku pod kopalniany szyb. Koła na wieży zamarły w bezruchu. Wejścia na teren kopalni zamknięto. Przez plac pędzą drużyny ratownicze. I nagle ? ta straszliwa wiadomość, którą zaczęto podawać sobie z ust do ust: Le grisou- Wybuch gazu! Dzień i noc ratownicy starali się dotrzeć z pomocą górnikom odciętym na głębokości dwustu metrów. Wyziewy gazu i gruz utrudniały posuwanie się naprzód. Wydawało się, że cała kopalnia się zawaliła. W wielu miejscach szalały pożary. Na górze ulewa, ale nic nie zdołało odpędzić kobiet z Courrieres, rodzin zasypanych, od kopalnianych bram. Chciały znać los swych żywicieli. Do niedzielnego południa wydobyto z bocznego szybu, który nie znalazł się w bezpośrednim zasięgu wybuchu, 120 górników. Do popołudnia liczba uratowanych wzrosła do 650.

Aby wiedzieć więcej..
Po podziale mezozoiku, na początku lat trzydziestych na nowo uporządkowano trzeciorzęd, wywodzący swą nazwę jeszcze z czasów, gdy powstawały naukowe podstawy geologii; jest to okres dziejów Ziemi, w którym powstały pokłady węgla brunatnego i nastąpiło wielkie wydźwignięcie się gór typu alpejskiego. Już w roku 1829 francuscy geolodzy, opierając się na nowych badaniach, oddzielili od trzeciorzędu jako samodzielny okres czwartorzęd, z plejstocenem i holocenem, epoką lodowcową i polodowcową. Główne cechy czwartorzędu można było ostatecznie ustalić oczywiście dopiero około przełomu wieku, kiedy już praczłowieka uznano za skamieniałość przewodnią. Sprawniej i z większym powodzeniem ? co osobliwe ? przebiegało ponowne zbadanie i nowy podział paleozoiku, starożytności Ziemi, w którym obok karbonu, okresu szczególnie ważnego pod względem ekonomicznym, jako że powstał w nim węgiel kamienny, znalazły się również niezidentyfikowane dotąd ?góry przejściowe” Wernera. Najważniejsze ogniwo tych gór składało się z twardej, piaskowcopodobnej skały osadowej, zwanej szarogłazem. Gdy z tabel zniknęły ?góry pokładowe”, angielscy geolodzy Adam Sedgwick i Roderick Impey Murchison postarali się także o to, by wyrugować z nich ?góry przejściowe”. Obaj przyjaciele zabrali się do dzieła ze sportowym niemal zacięciem i odnosili sukces po sukcesie. W roku 1833 Sedgwick odkrył w północnej Walii najstarszy okres ery paleozoicznej, który nazwał kambrem. Dwa lata później Murchison znalazł pod stojącym opodal Cavansham Ferry ?Starym czerwonym piaskowcem” warstwy ze skamieniałościami, które wyodrębnił od kam- bru w okres nazwany sylurem.